Po roku 1951 PCK został podporządkowany, tak jak inne organizacje społeczne władzy politycznej. Organizacja przetrwała, ale utraciła swoją niezależność. Nie została zlikwidowana ze względu na obowiązujące przepisy międzynarodowe, ale także z powodu korzyści jakie wynikały z prowadzonej przez nią działalności na rzecz społeczeństwa. PCK stał się, z konieczności dziejowej, organizacją legitymizującą system państwowy. Władza wspierała masowość działania, narzucała zapisy statutów. regulaminów, zatrudnianie pracowników, uzależniono finansowo organizację od subwencji państwowych. Mimo tego całego sztafażu politycznego, w PCK toczyła się normalna praca: oświata zdrowotna, ratownictwo, kursy i szkolenie pierwszej pomocy, honorowe krwiodawstwo, pomoc w sytuacjach klęsk i katastrof.
Na kolejnych Zjazdach Krajowych wyznaczano kierunki działania i priorytetowe zadania i konsekwentnie je realizowano. Kolejne Zjazdy miały miejsce:
I Krajowy Zjazd PCK – 1951
II Krajowy Zjazd PCK- 1955
III Krajowy Zjazd PCK – 1960
IV Krajowy Zjazd PCK – 1965
V Krajowy Zjazd PCK – 1970
VI Krajowy Zjazd PCK – 1974
VII Krajowy Zjazd PCK – 1979
VII Krajowy Zjazd PCK – 1984
IX Krajowy Zjazd PCK – 1989
Lata 50- te.
Sukcesem lat 1951-55 jest przygotowanie do niesienia pomocy 5 mln osób głównie w zakładach pracy. Zaczęto tworzyć wówczas tzw. posterunki sanitarne (5 osobowe zespoły pierwszej pomocy niosące pomoc w nagłych wypadkach i zachorowaniach). Posterunki sanitarne tworzyły w danym zakładzie drużynę sanitarną. Pod koniec lat 50-tych funkcjonowało w kraju ponad 4 tys. drużyn, które wypełniały lukę kadr medycznych po wojnie. Na szeroką skalę zajęto się likwidacją zaniedbań w dziedzinie ochrony zdrowia na wsi. Zaczęto wydawać miesięcznik Zdrowie , wydawnictwa w serii Biblioteka Zdrowia, Biblioteczka Oświatowo-Sanitarna, drukowano plakaty, organizowano liczne konkursy, wystawy o tematyce zdrowotnej (np. poświęcone chorobom wenerycznym, gruźlicy, alkoholizmowi, kalectwu, krzywicy, higienie osobistej i zbiorowej), a także promujące honorowe krwiodawstwo. W tym okresie przeszkolono 16 tys. pielęgniarek na kursach półrocznych i 6 600 na kursach rocznych. Organizacja cieszyła się zaufaniem, o czym świadczy wzrost liczby członków o 1 mln osób.
W latach 1955-65 jako zadanie postawiono sobie podnieść jakość szkolenia kadr, zwiększyć obecność PCK na terenach wiejskich co realizowano szkolenia wiejskich przodownic zdrowia, które podjęły się walki m.in ze znachorstwem. PCK zmierzyć musiał się z także klęskami żywiołowymi w kraju (huragany i powódź w 1958 roku), z drugiej strony bardzo aktywnie zaangażował się w międzynarodowe akcje np. na rzecz pomocy poszkodowanym w czasie wypadków października 1956 roku na Węgrzech. Bardzo aktywnie działała komisja ds. młodzieży, która organizowała obozy szkoleniowe. Ważną rolę odegrało pismo Czyn Młodzieży ( wydawane w latach 1928-73).
Przykładano wielką wagę do werbowania dawców krwi. Jedną z form propagowania honorowego krwiodawstwa była organizacja dni i tygodni HDK. Bardzo sprawnie działały komisje krwiodawstwa, liczba dawców rosła, ruch był powszechny i masowy. PCK współpracował z zakładami pracy, LOK, OSP, kołami gospodyń wiejskich, związkiem młodzieży, Ligą Kobiet. Zaczęto wydawać Odznaki Honorowego Dawcy Krwi (trzystopniową), zapewniano bilety do teatru, kina. Od 1964 roku zacżęto tworzyć stałe kluby HDK.
Od 1957 roku podjęto się szkoleń dla sióstr pogotowia jako rezerwy pielęgniarskiej oraz kadr przygotowanych do pracy oświatowo-zdrowotnej. Od 1962 roku, dzięki zaangażowaniu działaczy i pracowników PCK zaczęto tworzyć punkty opieki nad chorymi w domu.
Lata 60-te.
16 listopada 1964 roku Sejm uchwalił ustawę o PCK. Określono w niej podstawowe zasady prawne funkcjonowania PCK oraz niektóre obowiązki organów państwa wobec stowarzyszenia. Zlecono Polskiemu Czerwonemu Krzyżowi prowadzenie Biura Informacji i Poszukiwań jako realizatorowi obowiązku państwa wynikającego z konwencji genewskich.
Realizowano liczne akcje i programy o charakterze wychowawczo-propagandowym dot. ważnych problemów społecznych m.in. racjonalnego żywienia, higieny kobiety ciężarnej, pielęgnacji niemowląt, skutków stosowania środków chemicznych w rolnictwie. Popularne były powiatowe konkursy czystości połączone z czynami społecznymi w czasie których porządkowano obejścia, tereny zieleni miejskiej i wiejskiej, budowano urządzenia sanitarno-higieniczne. Popularną formą edukacji były stałe i objazdowe wystawy dot. szczepień, krwiodawstwa, walki z alkoholizmem, chorobami wenerycznymi.
W roku 1963 uroczyście świętowano 100 lecie powstania MKCK , zapoznawano szeroko społeczeństwo z powstaniem i historią Ruchu Czerwonokrzyskiego. Jako główny cel stawiano sobie umasowienie organizacji Pod koniec lat 60 tych PCK liczył około 4 milionów członków.
W 1963 roku zorganizowano po raz pierwszy obóz instruktorski dla młodzieży pomaturalnej, który dał początek kadrom społecznych instruktorów młodzieżowych (SIM). Od 1966 roku PCK zaczęło się także tworzenie, popularnych do dziś klubów Wiewiórka, których celem było wyrobienie w dzieciach nawyku troski o higienę jamy ustnej i zdrowe zęby. Wychodząc naprzeciw zainteresowaniom młodzieży szkół średnich zaczęto wydawać ilustrowany miesięcznik Jestem Gotów do Pomocy , a dla młodzieży szkół podstawowych Czyn PCK. Miesięcznik Jestem odpowiadał na zainteresowania młodzieży: zawierał działy poświęcone modzie, kosmetykom, higienie żywienia, a także zagadnienia z zakresu seksuologii.
Cały czas rozwijano opiekę nad chorym w domu, zatroszczono się również o osoby zatrudnione do opieki czyli siostry pogotowia zapewniając im ubezpieczenia społeczne, nagrody w docenieniu za ciężką pracę. Organizowano kursy o postępowaniu z chorym w domu dla ogółu społeczeństwa.
Lata 70-te
W latach 1970-73 dzięki ścisłej współpracy z mediami (prasa, radiem, telewizją) z informacjami dot. oświaty zdrowotnej, przysposobienia sanitarnego, honorowego krwiodawstwa zaczęto docierać do szerokich mas społeczeństwa. W tym okresie PCK prowadzi również szeroką działalność wydawniczą. Wydawane są miesięczniki : Jestem, Zdrowie, Czyn Młodzieży.
Zdrowie ( wydawane do 1998) roku to poradnik higieniczno-lekarski, z którym współpracowało wielu specjalistów z dziedziny medycyny i nauk pokrewnych. Jestem Gotów do Pomocy (od 1970 roku przekształciło się w Jestem)wydawane do 1998 roku – służyło pomocą młodzieży, nauczycielom i opiekunom szkolnych kół w wymianie doświadczeń czerwonokrzyskich, w wychowaniu młodzieży w duchu humanitaryzmu. Czyn Młodzieży (do 1973 roku)- to czasopismo dla szkół podstawowych. Wszystkie czasopisma wychodziły w dużych nakładach i cieszyły się popularnością. Oprócz periodyków PCK wydawał w tym czasie broszury i wydawnictwa nieperiodyczne.
Wydarzeniem, które miało wpływ na działalność PCK było wprowadzenie nowego podziału administracyjnego kraju w 1975 roku. W związku ze zmianą struktury terytorialnej powołano zarządy wojewódzkie PCK, zlikwidowano zarządy powiatowe. W efekcie reorganizacji zmniejszono stan zatrudnienia. Reforma administracyjna niekorzystnie odbiła się na działalności PCK, głównie w zakresie nierównomierności rozmieszczenia jednostek i udzielanej pomocy. Zarówno liczba punktów opieki, jak liczba posterunków sanitarnych w kraju była nierówna w poszczególnych zarządach np. w województwie konińskim było 5 punktów opieki, a w woj. gdańskim – 38. Podobnie liczba posterunków sanitarnych: w woj. krakowskim -1662, a w woj. łomżyńskim – 418.
Duże zmiany następowały w zakresie realizacji usług opiekuńczych, dążono do podniesienia jakości świadczonych usług, zwiększenia liczby punktów opieki, wzrostu liczby sióstr pogotowania. W tym celu wprowadzono nową formę szkolenia tzw. przy łóżku chorego. Pozwoliło to na szybkie przygotowanie osób do pracy. Braki kadrowe likwidowano poprzez wprowadzenie tzw. pomocy sąsiedzkiej, dzięki której zwiększono ilość osób objętych usługami. W roku 1973 istniały 372 punkty opieki, a w 1978 aż 868. Szkolono siostry pogotowania , ale nie wszystkie podejmowały pracę w usługach. Aby zwiększyć zatrudnienie zmieniano warunki pracy, wprowadzono prace na etatach z pełnymi świadczeniami socjalnymi, podnoszono wynagrodzenia. Siostry pogotowia zaczęły traktować swoją pracę jak zawód, a to przyczyniło się do stabilizacji zatrudnienia. Zarządzenie Ministra Zdrowia z 30 listopada 1978 roku ustaliło status zawodowy sióstr pogotowia.
Do działań opiekuńczych włączano szkoły i szkolne koła. Działalność kół na polu opieki odznaczała się bardzo dużą efektywnością.
Ważnym zadaniem w latach 70 tych profilaktyka zdrowotna i podnoszenie kultury sanitarnej wsi. We współpracy z innymi organizacjami takimi jak ZHP, LOP, KGW. OSP, ZMW., ZMS realizowano czyny społeczne na rzecz poprawy stanu sanitarnego i estetycznego miejsc zamieszkania, stanowisk pracy, pomieszczeń sanitarnych, sal lekcyjnych, hal produkcyjnych. Organizowano współzawodnictwo w czystości. Najpopularniejsze formy edukacji zdrowotnej i sanitarnej lat 70 tych to: odczyty o tematyce zdrowotnej, konkursy czystości i estetyki, pogadanki w środowisku młodzieży, olimpiady zdrowia, turnieje, konkursy czytelnicze, wystawy oraz organizowane przez Zarząd Główny wystawy w Wagonie Propagandowym Oświaty Zdrowotnej. W Wagonie tym zorganizowano 3 wystawy, które w ciągu 624 dni ekspozycji w 165 miejscowościach obejrzało 102 870 osób.
Realizowano także filmy „Nasz znak wiewiórka”, „Wypadek – i co dalej?” PCK brał udział w festiwalach filmowych w kraju i za granicą. W latach 1974-78 do oddziałów terenowych w ramach akcji oświatowo-zdrowotnych wydano 904 000 plakatów, 2 500 000 wywieszek, 1 550 000 składanek, 16 000 ulotek, 5000 materiałów instruktażowych, w mediach ukazało się 245 informacji.
W celu unowocześnienia i ujednolicenia nauczania sanitarnego zaczęto organizować krajowe seminaria dla wykładowców, kierowników i instruktorów, zakupiono fantomy, tablice poglądowe, rzutniki, wyprodukowano filmy instruktażowe.
Pod koniec lat 70-tych stosunek procentowy członków PCK do ogółu ludności wynosił 14,3%.
24 sierpnia 1977 roku przy Zarządzie Głównym powstał Ośrodek Upowszechniania Międzynarodowego Prawa Humanitarnego, a w 1981 zorganizowana została po raz pierwszy Warszawska szkoła Prawa Humanitarnego. Współgospodarzami byli PCK i MKCK. Było to pionierskie przedsięwzięcie, które stało się wzorem dla podobnych w Europie. Duża aktywność środowisk naukowych w kraju w zakresie MPH zrodziła inicjatywę powołania równoległej Polskiej Szkoły Międzynarodowego Prawa Humanitarnego Konfliktów Zbrojnych, która do dziś odbywa się raz w roku w Radziejowicach. Słuchaczami są studenci prawa, słuchacze szkół wojskowych, osoby wyjeżdżające na misje oraz pracownicy i wolontariusze PCK.
Lata 80-te.
Bardzo trudnym okresem w działalności PCK był okres miedzy 1979 a 1983 rokiem. 13 grudnia 1981 roku w Polsce został wprowadzony stan wojenny, a lata 1982 i 1983 to okres gwałtownych powodzi w kraju.
Po ogłoszeniu stanu wojennego PCK podjął niezwłocznie działalność pomocową. Władze państwa w kilka dni po ogłoszeniu stanu wojennego zgodziły się na wizyty przedstawicieli PCK w ośrodkach internowania i udzielania pomocy internowanym i ich rodzinom. Było to np. ułatwienie korespondencji z rodzinami, dostarczanie środków czystości , odzieży itp. W styczniu 1982 roku w siedzibie ZG PCK rozpoczęła działalność delegatura MKCK i Ligi Stowarzyszeń CK i CP. Działacze i pracownicy ZG PCK oraz przedstawiciele MKCK odbyli 79 wizyt w ośrodkach internowanych, a przedstawiciele zarządów okręgowych PCK 170 wizytacji ośrodków internowania na swoim terenie. Przyjęto ponad 4 tysiące różnych próśb i postulatów internowanych, w tym ok. 600 wniosków o zwolnienie. W Genewie powołano w tym czasie grupę operacyjną zajmującą się z ramienia Ligi Stowarzyszeń i MKCK pomocą dla Polski. Po apelu wystosowanym do stowarzyszeń w innych krajach, do Polski napływały transporty z darami odzieży, lekarstw, żywności, sprzętu medycznego, środków czystości, które docierały do ludności, szpitali, domów dziecka, szkół, internatów itp. Wartość tych darów, z których większość przekazano za pośrednictwem PCK, ocenia się na dziesiątki milionów dolarów, a korzystających z pomocy na ponad półtora miliona osób. Przedstawiciele MKCK i Ligi współorganizujący i nadzorujący tę działalność w specjalnym raporcie bardzo wysoko ocenili pracę PCK w okresie stanu wojennego.
Początki lat 80 tych minęły w PCK pod znakiem działań w środowisku studenckim, promowania tworzenia kół studenckich, utworzenia Centralnej Grupy SIM, która porządkowała sprawy organizacyjne i prowadziła działalność programową. Rozpoczęto m.in organizację obozów wędrownych dla młodzieży.
Od 1982 roku zaczęto tworzyć Rady Honorowego Krwiodawstwa. Rosła liczba punktów opieki i osób objętych pomocą. Usługi opiekuńcze, były jednym z trzech priorytetowych zadań PCK w tym okresie. W roku 1988 liczba punktów opieki wynosiła 1 597 , a pod opieką PCK znajdowało się 95 852 osób. PCK zatrudniał 24 400 sióstr pogotowia. Przygotowano materiały samokształceniowe: J. Szymanowska, Opieka nad chorym w domu (Warszawa 1988) , Pielęgniarstwo ogólne, cz. I i II, Warszawa 1988. Poprawiono warunki wykonywania pracy przez opiekunki, zakupiono odzież ochronną, poprawiono wynagrodzenia, wiele sióstr zaopatrzono w rowery w celu szybszego dotarcia do podopiecznych. Opracowano nawet projekt odznaczenia za zasługi w działalności opiekuńczej, jednak realizację tego przesunięto na okres późniejszy.
Okres 1945-1989 to okres Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Losy państwa sterowane były przynależnością do tzw. obozu państw socjalistycznych, a PCK był organizacją masową i miał wsparcie (był finansowany) z budżetu państwa. Najwyższy stan zrzeszenia w całej niemal stuletniej historii organizacji PCK osiągnął w roku 1988 – 5 983 993 członków.